قبل از اینکه حضرت آدم علیه السلام آفریده شود و انسان ها به خلقت جسمانی به
این دنیا منتقل شوند، خداوند متعال ارواح همه انسانها را آفریده(1) ودر آن
عالم، در حالی که همه ارواح حضور داشتند، معرفت خویش را به همه ارزانی
داشت وبر بندگی خود از آنان میثاق گرفت.(2)
آن گاه خداوند متعال، پیامبر اکرم وامیر المومنین علیه السلام و دیگر پیشوایان معصوم ودر پایان، حضرت مهدی علیه السلام وغیبت و ظهور آن حضرت در آخر الزمان را بر همه ارواح ارزانی داشت (3) وهمگان را به پذیرش ولایت آنان آزمود.
در این آزمایش، که در عالم قبل برگزار شد، همچون آزمایش های بعدی آن در
دنیا (غدیر، سقیفه، عاشورا و…) همه ایمان نیاورده، با آنکه بر آنان اتمام
حجت شده بود. برخی با آن به مخالفت برخاسته و به علت مخالفت با حکم خدا،
کافر قلمداد شدند.
روایاتی که بیانگر مطالب فوق باشد، آن قدر در کتب و جوامیع حدیثی شیعه و
اهل سنت فراوان است که از حد تواتر گذشته، از مسلمیات اعتقاد اسلامی تلقی
می گردد.
امام صادق علیه السلام به صحابی بزرگ خود داود رقی
فرمودند: هنگامی که خدای بزرگ اراده کرد مخلوقات را بیافریند، آنان را
آفرید و در مقابل پراکنده ساخت، آن گاه به آنان گفت: پروردگار شما کیست؟
پس اول کسی که سخن گفت: رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم امیر المومنین وائمه صلوات الله علیهم اجمعین بودند.
آنان گفتند: خدایا تو پروردگار ما هستی. لذا خداوند آنان را حامل علم و دین خود فرمود.
