ابو حمزه ثمالى مى گوید:

از حــــضـرت امـــــام محـــــــمد بـــــاقــــــــــر (عــلیــه الـســـلام) پــــرسیــــدم:

اى فرزند رسول خدا! مگر شما ائمه، همه قائـم به حق نیستید؟ فرمود: بلى!

                عرض کردم: پس چرا فقط امــــام زمــــان (عـج) قـــائــم نــامیـده شـده است؟

حضرت فرمود: هنگامى که جدم حسین بن على (ع) به شهادت رسید، فرشتگان آسمان به

درگاه خداوند متعال نالیدند و گریستند و عرض کردند:  پروردگارا... آیا کسى را که برگزیده ترین

خـلــــق تـــو را بــــــــه قتـــــــل رســــانــده اســــت بــــه حـــــــال خــــود وا مــى گـــــــــذارى؟

خداوند متعال به آنها وحى فرستاد: آرام گیرید! به عزت و جلالم سوگند،

از آنـها انتـقــام خواهد کشـــید، هر چنـد بعد از گـذشـت زمـانى بـاشد!

آنگاه پرده حجاب را کنار زده و فرزندان حسین (ع) را که وارثان امامت بودند، به آنها نشان داد.

مـــلائکــــــه از دیــــــدن ایــن صـحنـــــــه بـسیـــــار مـســـــرور شـــــــدنـد.

یـکى از آنـهــــــا در حــال قـیـــــام نـــماز مـى خـوانــد. حـق تعـالى فرمود:

بـه وسیـــله ایـــــن قـــــائــــم از آنـهـــــا انـتقــــام خــواهـم گـرفـــــــــــــــت.

منبع:

علل الشرایع، ص 160، باب 129، ح

بحار الانوار، ج 51، ص 28، ح 29.