آیت الله بهجت در سفارش دیگری می فرماید:
احساس لذت در نماز و حضور قلب، مقدماتی در خارج از نماز و مقدماتی در خود نماز دارد. آنچه باید خارج از نماز مورد ملاحظه باشد و به آن عمل شود، این است که انسان گناه نکند و قلب را سیاه و دل را تیره نسازد؛ چون معصیت و نافرمانی خداوند، دل را تیره می کند و نورانیت دل را از بین می برد.3
15. یاد مرگ؛
امام صادق علیه السلام می فرماید: «هنگامی که نماز واجب را می خوانی، در وقتش بخوان، مانند کسی که نماز وداع می خواند و می ترسد که بعد از این، توفیق نماز خواندن نیابد».4
16. دعا و درخواست از خداوند برای کسب توفیق حضور قلب در نماز؛
17. توجه به نوافل؛
امام صادق علیه السلام به نقل از پیامبر می فرماید: «خداوند فرمود: بنده به واسطه نوافل آن قدر به خدا نزدیک می شود که خدا او را دوست می دارد».5
نوافل سبب می شود کاستی های باطنی نماز جبران شود. همچنین قسمت هایی از نماز را که بدون حضور قلب خوانده ایم، خداوند بپذیرد.6
18. نشاط؛
منظور از نشاط این نیست که انسان خوش حال و خندان باشد، بلکه یعنی کسالت و بی حالی را از خود دور سازد. گاهی بر اثر روزمرگی و کار و فعالیت زیاد، خستگی و کسالت انسان را فرا می گیرد. امام محمد باقر علیه السلام در قسمتی از روایتی می فرماید: «وَ لَا تَقُمْ اِلَی الصَّلاهِ مُتکاسِلاً وَ لَا مُتناعِساً؛ در حال کسل بودن و سستی نزدیک به خواب (و خمیازه کشان) به نماز مشغول نشوید».7
این نشاط باید هم در چند دقیقه پیش از نماز و هم هنگام خواندن نماز حفظ شود.
19. ترک مکروهات نماز؛
نماز خواندن مقابل دری که باز است یا روبه روی عکس و مجسمه چیزی که روح دارد و همه چیزهایی که ممکن است حواس نمازگزار را پرت کند، مکروه است. نکاتی مانند انگشت شکستن و بازی با سر و صورت نیز بهتر است ترک شود.
20. نظم داشتن برای نماز اول وقت؛
نظم دغدغه فکری را از میان می برد. پس نماز و امور عبادی نیز اگر با نظم انجام گیرد، در حضور قلب مؤثر هستند.
21. عزم؛
باید تصمیم گرفت. با یک تصمیم قاطع، هنگام نماز افکار، خیالات و حواس پرتی را در حد توان کنار بگذارید. رعایت کردن دقیق موردهای گفته شده، در موفقیت این عزم بسیار مؤثر است. هر چه آنها دقیق تر انجام گیرد، در خودِ نماز هم موفق تر خواهید بود.

پی نوشت ها:

1. رضا باقی‌زاده، برگی از دفتر آفتاب، ص 132.

2. امام خمینی، اربعین حدیث، ص 467.
3. برگی از دفتر آفتاب، ص 132.
4. بحارالانوار، ج 84، ص 233.
5. اصول کافی، ج 2، ص 352.
6. علل الشرایع، ج 2، ص 23.
7. شیخ کلینی، الکافی، ج 3، ص 299.