عنوان بصرى مى‏ گوید: من از سخن امام صادق(ع) اندوهگین شدم و از نزد آن حضرت بیرون آمدم و با خود گفتم اگر امام در من خیرى مى‏ دید از رفت و آمد با من عذر نمى‏ خواست به مسجد پیامبر(ص) رفتم و به قبر پیامبر(ص) سلام دادم و فرداى آن روز دوباره به زیارت پیامبر(ص) رفتم و دو رکعت نماز خواندم و از خداوند خواستم قلب امام صادق(ع) را به من مهربان گرداند و مرا از علوم آن حضرت روزى نماید تا به راه راست هدایت یابم.

پس از زیارت پیامبر(ص) ناراحت به خانه ‏ام بازگشتم و چون محبت امام به قلبم نشسته بود پیش مالک نرفتم و فقط براى نماز از خانه بیرون مى‏ آمدم تا اینکه صبرم تمام شد و پس از نماز عصر به سمت خانه امام صادق(ع) رفتم و اجازه ورود خواستم. خادم حضرت آمد و گفت چه مى‏ خواهى گفتم جهت عرض سلام آمده‏ ام. خادم گفت حضرت مشغول نماز است دم درب ایستادم چیزى نگذشته بود که خادم حضرت آمد و گفت داخل شوید. داخل شدم و بر آن حضرت سلام کردم حضرت پاسخ دادند و فرمودند: بنشین خداوند ترا بیامرزد نشستم حضرت سر بزیر افکندند و پس از مدتى سر را بلند کردند و فرمودند: کنیه ات چیست؟، گفتم: ابوعبدالله حضرت فرمودند: خداوند به تو توفیق دهد و کنیه‏ ات را ثابت بدارد خواسته ات چیست؟، اى ابوعبدالله؟ عنوان مى‏ گوید با خودم گفتم اگر ثمره دیدار با امام فقط همین دعا باشد مرا کافى است گفتم من از خداوند خواستم قلب شما را به من مهربان گرداند و از علوم شما مرا روزى فرماید و امیدوارم که خواسته‏ ام عملى شود.

حضرت فرمودند: اى ابوعبدالله، علم به خواندن و فراگرفتن نمى‏ باشد، بلکه نورى است که مى‏ تابد در قلب هر کس که خداوند بخواهد او را هدایت نماید. پس اگر علم خواهى از خودت در مرحله اول عبودیت را بخواه و علم را به عمل کردن به آن طلب کن و از خداوند طلب فهم کن تا خداوند به تو بفماند. عنوان مى‏ گوید به حضرت خطاب کردم اى شریف حضرت فرمودند: بگو اى ابوعبدالله [به کنیه مرا صدا کن‏] گفتم: اى ابوعبدالله حقیقت عبودیت چیست؟ حضرت فرمودند: سه چیز است: ۱٫ اینکه بنده در آن چه خداوند به او داده براى خودش مالکیتى نبیند چون بندگان مالکیتى ندارند و مال را مال خداوند مى‏ دانند و در هر جا او فرموده قرار مى‏ دهند. ۲٫ اینکه بنده براى خودش تدبیر و پیش بینى نکند. ۳٫ تمامى اشتغال شخصى در اوامر و نواهى خداوند باشد. پس هرگاه بنده در آنچه خداوند به او داده براى خودش مالکیتى نبیند، انفاق در مواردى که خداوند امر به انفاق کرده راحت مى‏ شود و هرگاه بنده تدبیر امورش را به مدبر حقیقى یعنى خداوند واگذار کند. مشکلات و مصائب دنیا براى او آسان مى‏ شود و هرگاه بنده مشغول به انجام اوامر خداوند و ترک نهى‏ هاى او شود وقتى براى مجادله و فخر کردن بر دیگران نمى‏ یابد.

پس هر گاه خداوند به بنده این سه چیز را کرامت فرماید دنیا، شیطان و خلق بر او آسان خواهد شد و دیگر دنیا را به جهت افزون‏ طلبى و فخر فروشى نمى‏ خواهد و آنچه را در نزد مردم است به جهت برترى بر دیگران نمى‏ خواهد و ایامش را به بطالت نمى‏ گذراند و این اول درجه تقوى است. خداوند مى‏ فرماید: تلک الدار الاخره بخعلها اللذین لایریدون علواً فى الارض و الافساداً و العاقبه للمتقین: آرى این سراى آخرت را تنها براى کسانى قرار مى‏ دهیم که اراده برترى جویى در زمین و فساد را ندارند و عاقبت نیک براى پرهیزکاران است. گفتم: اى ابوعبدالله مرا نصیحت نمایید: حضرت فرمود، توصیه مى ‏کنم تو را به ۹ چیز که اینها سفارش من است به کسانى که خواهان راه به سوى خداوند هستند و از خداوند مى‏ خواهم که به تو توفیق عمل به این سفارشات را بدهد. سه تاى از این نه چیز در ریاضت نفس مى‏ باشد و سه چیز در حلم و سه چیز در علم. این ۹ چیز را حفظ کن و آنرا سبک مشمار.

عنوان مى‏ گوید: حواسم را کاملاً به حضرت جمع نمودم براى شنیدن آنچه حضرت مى‏ فرماید: آنگاه حضرت فرمود: اما آن سه چیز که در ریاضت نفس است: بر حذر باش از اینکه آنچه را میل و اشتها به آن ندارى بخورى چون موجب حماقت و نادانى مى ‏شود و نخور مگر هنگام گرسنگى و هر گاه خوردى حلال بخور و نام خداوند را بر آن ببر و بیاد بیاور حدیث پیامبر(ص) که مى ‏فرماید: پر نکرده است فرزند آدم ظرفى را بدتر از شکمش. پس اگر ناچار از خوردن هستى ثلث معده را غذا بخور و ثلث آن را براى نوشیدنى و ثلث آن را براى نفس کشیدن بگذار.

و آن سه چیز که در حلم است: هر گاه کسى به تو گفت اگر یک بگویى ۱۰ جوابت مى‏ دهم، تو بگو: اگر ۱۰ بگویى یک جواب نمى‏ دهم و هرگاه کسى به تو دشنام داد، به او بگو: اگر در آن‏چه مى‏ گویى راست مى‏ گویى از خداوند مى‏ خواهم مرا ببخشد و اگر دروغ مى‏ گویى از خداوند مى‏ خواهم ترا ببخشد و هر گاه کسى تو را وعده به خیانت داده تو او را به خیرخواهى و مراعات وعده بده‏.

و آن سه چیز که در علم است: آنچه را نمى‏ دانى از علما سؤال کن و بر حذر باش که به جهت امتحان و تجربه از آنان سؤال کنى (یعنى آنچه را مى‏ دانى به جهت امتحان که آیان او مى‏ داند از او بپرسى) و بر حذر باش از این که به رأی خودت عمل کنى و تا راهى براى احتیاط وجود دارد احتیاط کن و از فتوا دادن فرار کن به مانند فرار از شیر و گردن خودت را پل براى دیگران قرار مده. آنگاه امام صادق(ع) فرمود: برخیز ابوعبدالله که تو را نصیحت کردم و مزاحم اذکار من نشو، چرا که من به خودم بدگمان هستم و درود بر کسى که از هدایت پیروى کند. (بحار الانوار 1/244)