قد اقبل الیکم شهرالله/ ضیافت پنجم
دوشنبه, ۱ تیر ۱۳۹۴، ۰۴:۱۶ ب.ظ
شرح حدیث (( میانه روی در هزینه کردن و انفاق )) / فیلم: آیت الله مجتهدی: هیچ خوفی بالاتر از ((خوف مرگ)) نیست / صوت: ترتیل جزء پنجم و مناجات با خدا
این آخری‌ها دیگر چشم‌هایمان به آسمان دوخته شده بود، با اشتیاق منتظر آمدنش بودیم تا رود پرتلاطم نفس را به ساحل آرامشش برسانیم. خسته از روزمرگی‌ها و تنش‌های همیشگی زندگی این روزهای‌مان بودیم. دلمان تنگ نواهای دلنشین نیایش با محبوب شده بود. نوای شورانگیز "اللهم رب شهر رمضان" در تمام وجودمان می‌پیچید...
بالاخره
آمد آن‌که منتظرش بودیم. مسافر کریم‌مان از سفر یکساله‌ی خود بازگشت تا
بار دیگر در سحرگاهان به یاد ماندنی‌اش زمزمه کنیم نوای "اللهم انی اسألک
من بهائک بأبهاه و کل بهائک بهی" دعای سحر را و روزهای حالا گرم شده‌اش
تمرین تقوای‌مان باشد و لحظه‌ی افطارش یادآور حس خوب دوستی با محبوب...
پای درس رهبر انقلاب
دعا وسیله‌ای برای انتقال و دریافت معارف اهلبیت علیهم‌السلام
جهت دیگری که در دعا هست، این است که در دعاهایی که از ائمه علیهم‌السّلام به ما رسیده است، درسهای بزرگی از معارف اسلام نهفته است.
این صحیفه‌ی سجادیه را اگر مطالعه کنید و جنبه‌ی دعایی کلمات را ندیده بگیرید، هر دعای آن یک درس عالی از معارف اسلامی و قرآنی است. اگر کسی خطبه‌ی امیرالمؤمنین علیه‌الصّلاةوالسّلام، در توحید را که خطبه‌ی اول نهج‌البلاغه است،(۱) جلو خودش بگذارد، یا دعای اول صحیفه‌ی سجادیه را که در تحمید است - حمد الهی است - جلو خودش بگذارد، می‌بیند این دو مثل همند و فرقی با هم ندارند. خطبه‌اند و درسند. امیرالمؤمنین علیه‌الصّلاةوالسّلام، در مقابل جمعی از مردم ایستاده و معارف الهی را بیان کرده و امام سجاد علیه‌الصّلاةوالسّلام، دعا کرده و به زبان دعا، همان معارف را بیان فرموده است. یا دعای هشتم نهج‌البلاغه - که من بعضی از فقراتش را یادداشت کرده‌ام - یک درس اخلاقی است. کأنه خطبه‌ای است که کسی بخواند، یا یک سخنرانی برای مردم بکند و لغزشگاههای اخلاقی را برای آنان بیان نماید.
امام سجاد علیه‌الصّلاةوالسّلام، این دعا را با این زبان بیان کرده است: «اللهم انی اعوذ بک من هیجان الحرص و سورة الغضب»
حرص، افزایش حرص، شدت خشم، غلبه‌ی حسد، ضعف صبر، کمی قناعت، «شکاسة الخلق»
بداخلاقی، «الحاح الشهوة» شهوترانی زیاد، «ملکة الحمیه» تعصبهای ناحق و
جانبداریهای به ناحق، «استصغار المعصیه و استکبار الطاعه» گناه خود را کوچک
دانستن و طاعت خود را بزرگ شمردن، «سوء الولایت لمن تحت ایدینا» اداره‌ی
بد مجموعه‌ای که در اختیار ما و زیر دست ماست، «ان نعضد ظالماً او نخذل ملهوفا»(۲) به ظالمی کمک کردن و بیچاره‌ای را یاری نرساندن.
همه‌ی
این مطالب را امام سجاد علیه‌الصّلاةوالسّلام، در یک دعا، با این زبان
بیان می‌کند، که خدایا، من به تو پناه می‌برم از این چیزها. اینها
درسهای اخلاقی است. دعاهای صحیفه‌ی سجادیه، دعای ابوحمزه‌ی ثمالی، دعای
افتتاح، یا بقیه‌ی دعاهای ماه رمضان - شب و روز جمعه و بقیه‌ی اوقات - و
تمام این دعاهایی که از ائمه علیهم‌السّلام به ما رسیده است، پر است از
معارف اسلامی درباره‌ی توحید، درباره‌ی نبوت، درباره‌ی حقوق، درباره‌ی وضع
جامعه، درباره‌ی اخلاق، درباره‌ی حکومت و درباره‌ی همه‌ی مسائلی که انسان
احتیاج دارد از اسلام بداند. در این دعاها، برای ما مطالبی هست که
به زبان دعا، معارف بیان شده است و ائمه‌ی ما علیهم‌السّلام، در دوران
حاکمیت طواغیت، توانسته‌اند این معارف را از این راه به مردم برسانند. این
هم یک دیدگاه دیگر در باب دعاست.
****
فیلم
شرح حدیث «میانه روی در هزینه کردن و انفاق» از رهبر انقلاب
****
سخنرانی مکتوب
حجت الاسلام والمسملین میرباقری/ شب پنجم ماه رمضان ۹۲/ حرم مطهر رضوی علیه السلام
متن
زیر گزارش تفصیلی پنجمین جلسه از جلسات سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین
میرباقری است که در رمضان سال ۹۲ در حرم مطهر امام رضا(ع) برگزار شده است.
حجت الاسلام میرباقری با مروری بر مباحث جلسه قبل که متقین اهل انفاق در
سختی و راحتی و اهل کظم غیظ هستند، عفو و احسان را از دیگرصفات آن ها
برشمرد و به توضیح این مقامات و صفات می پردازد. این استاد حوزه بعد از
بیان انفاق و کظم غیظ به بحث عفو می رسد و بعد از توضیح آن مقام احسان که
بالاتر از اینهاست را اشاره می کند و دو معنا از احسان بعد از عفو بیان می
دارد.
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم.
بسم الله الرحمن الرحیم. الحمد الله رب العالمین و صل الله علی محمد و آله
الطاهرین و اللعن الدائم علی اعدائهم اجمعین. در مورد آیه «وَسَارِعُواْ
إِلَى مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّکُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ
وَالأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ * الَّذِینَ یُنفِقُونَ فِی
السَّرَّاء وَالضَّرَّاء وَ الْکَاظِمِینَ الْغَیْظَ وَ الْعَافِینَ عَنِ
النَّاسِ وَ اللّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ»(آل عمران/۱۳۳) بحث می
کردیم. خدای متعال در این دو آیه مبارکه ابتدا ما را به سرعت و مسارعه به
طرف دو چیز دعوت می کند: یکی مغفرت خدای متعال و دوم بهشتی که وسعت و پهنای
آن به اندازه همه سماوات و ارض و شاید هم همه عوالم خلقت است. بعد می
فرماید این بهشت از هر نظر مهیا و در اختیار است ولی مخصوص متقین است یعنی
خدای متعال آن را برای آنهایی که تقوای الهی را رعایت کرده اند آماده کرده
است.
در آیه بعد خدای متعال خصوصیات متقین را توضیح
می دهد و در پایان دوباره صحبت از مغفرت و بهشت آنهاست. این که صفات متقین
را در این بین بیان کرده اند معنایش این است که اگر می خواهید به آن مغفرت و
رحمت برسید این صفات را کسب کنید. مسارعه و مسابقه برای رسیدن به آن مغفرت
و رحمت مسارعه و مسابقه در این صفات است. اگر تلاش کنیم که با سرعت بیشتر و
بدون فوت وقت و بدون اینکه فرصت ها بر ما سبقت بگیرند، به طرف این صفات
حرکت کنیم و آن ها را در خودمان محقق کنیم این یعنی سرعت به طرف مغفرت و
جنت خدا.
انفاق در راه خدا
صفاتی که در این آیات برای متقین ذکر شده است؛ یکی این بود که «الَّذِینَ یُنفِقُونَ فِی السَّرَّاء وَالضَّرَّاء»
در شرایط سختی و تنگی و راحتی و گشادگی دست، اهل انفاق در راه خدا هستند.
امکاناتی که خدای متعال به آنها داده از مال و آبرو و سایر سرمایه هایی که
دارند همه را در راه خدا انفاق می کنند. متقین منتظر شرایط نمی مانند که
امکانات فراوانی داشته باشند تا انفاق کنند بلکه هرچه دارند همان را در راه
خدای متعال انفاق می کنند. پس خصوصیت اول
متقی یعنی کسی که در مقام تقوای الهی است، این است که دارایی های خودش را
چه در سختی و چه در راحتی در راه خدای متعال انفاق می کند.
کظم غیظ فقط برای خدا
دومین خصوصیتی که در این آیات نورانی برای متقین ذکر شده است این است که «وَالْکَاظِمِینَ الْغَیْظَ»
یعنی غیظ و خشم خودشان را فرو می خورند. البته بعضی از این هم بالاترند
یعنی اصلا غضب نمی کنند مگر برای خدا، هیچ وقت نفسشان برای غیر خدا تحریک
نمی شود.
از جمله امیرالمومنین که همه دنیا و ما سوی
الله اصلا او را تحریک نمی کند و برای غیر خدای متعال خشم و غضب نمی کند
ولی از متقین که شیعیان امیر المومنین هستند این توقع می رود که اگر برای
غیر خدا غیظ و غضب کردند آن را فرو بخورند و اعمال نکنند.
حضرت به عثمان بن حنیف می نویسند که هر کسی امامی دارد که از نور او استفاده می کند. «وَ
إِنَّ إِمَامَکُمْ قَدِ اکْتَفَی مِنْ دُنْیَاهُ بِطِمْرَیْهِ، وَمِنْ
طُعْمِهِ بِقُرْصَیْهِ. أَلاَ وَإِنَّکُمْ لاَ تَقْدِرُونَ عَلَی ذلِکَ،
وَلکِنْ أَعِینُونی بِوَرَعٍ وَاجْتِهَادٍ، وَعِفَّهٍ وَسَدَادٍ»(۳)
یعنی امام شما از همه دنیا شما به دو لباس کهنه و از همه خوردنی های دنیا
به دو قرص نان یک صبح یکی شام اکتفا کرده است ـ در حالی که اگر بخواهم از
گندم و عسل مصفا می توانم بخورم و می توانم بهترین لباس ها از حریر بپوشم
ولی این که این کار را نمی کنم از باب این است که مبادا من سیر بخورم و یک
گرسنه ای در اطراف دنیا نتواند شکم خود را سیر کند و سر گرسنه زمین بگذارد ـ
بعد فرمود: شما توان این را ندارید که مثل
من باشید ولی با ورع و تلاش و توانایی و سدادتان مرا تقویت کنید. کمک
خواستن حضرت از ما به این معناست که حضرت می خواهد ما را کمک و شفاعت کند
لذا می فرماید شما با این صفات مرا کمک کنید تا بتوانم شما را شفاعت کنم.
حضرت
در یک مقامی هستند که اصلا برای غیر از خدا غضب نمی کنند این هم که در
داستان عمر بن عبدود آمده ما نمی فهمیم که قصه اش چی بود که وقتی در جنگ
خندق حضرت بر او غلبه پیدا کرد او آب دهان به صورت مبارک حضرت انداخت که
حضرت از روی سینه او بلند شدند و دوری زدند و دوباره روی سینه او نشستند.
نقل شده است که حضرت نبی اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود «برز الاسلام کله علی الکفر کله» یعنی تمام اسلام در مقابل تمام کفر ایستاد. حضرت
چنین هستند که اگر شیطان همه دنیا را به حرکت در بیاورد که غضبش را تحریک
کند نمی تواند، مومن باید این طوری باشد که لااقل اگر غیظ و غضب کرد آن را
فرو بخورد و اعمال نکند.
در روایت هست خداوند این جرعه را خیلی دوست دارد؛ این که انسان غضب خودش را فرو بخورد. حال
اگر مومنی در حالت غضب عمل کرد او دیگر نمی تواند عادلانه رفتار کند ولو
حق هم با او باشد لذا اول کظم غیظ کند و بعد اگر حق با او بود دو کار را می
تواند انجام دهد: یکی این که عادلانه این حق را اعمال کند مثلا دوست،
همسایه، همسر و یا فرزند کاری کرده که از عدل خارج شده است در این جا بعد
از فرو بردن خشم، حق دارد عادلانه مجازات کند و کظم غیظ شرط عدالت است.
عفو در موارد حق الناس
اما صفت دیگر متقین این است که «وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ»
یعنی عموم مردم را عفو می کنند و این عفو در جایی است که حق با آن ها است و
اگر حق نداشتند که عفو معنا نداشت. شیعیان امیرالمومنین آنجایی هم که
دیگران به حق آنها تعدی کرده اند عفو می کنند. البته عفو نباید در حقوق الهی باشد بلکه اتفاقا آنجایی که به حقوق الهی تعدی می شود متقین باید اعمال غضب کنند و حق ندارند عفو کنند.
آنجایی که مربوط به شما است مثلا پدر، مادر، همسر یا فرزند و... به حریم
شما تجاوز کرده است شما باید انتقام بگیرید؟ فرمود: نه! باید عفو کنید.
برای عفو لازم نیست رحم یا همسایه باشد بلکه از عموم مردم هم باید عفو
نمود. لذا اینکه فرد بگوید: حق با من است! معنی ندارد زیرا اصلا عفو برای
جایی که حق داری معنا پیدا می کند. خدای متعال آنجایی که حق با توست انتظار
عفو دارد. می گوید: آقا بدی کرده! خب آنجایی که بدی کرده خدا انتظار بخشش
دارد والا اگر حق با شما نباشد که دیگر نیاز به عفو نیست.
احسان و نیکی به طرف مقابل بعد از کظم غیظ و عفو
بعد فرمود «وَاللّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ»
یعنی خدای متعال محسنین را دوست می دارد. برای دوستان خدا محبت او مهم تر
از آن جنت سماوات و ارض است. بعضی این طور فهمیده اند که این آیه به کنایه
بیان می کند که متقین علاوه بر این که کظم غیظ و عفو می کنند، آنجایی که حق
با آن ها بوده و دیگری بدی کرده نه فقط عفو می کنند بلکه به طرف مقابل
احسان هم می کنند.
این نیکی کردن یک معنای ظاهری
دارد یعنی اگر رفیق، همسر، رحم، دوست یا همکار من به من ظلم کرده من به جای
اینکه انتقام بگیرم عفو می کنم و بعد هم در حقش نیکی می کنم که البته این
کار سختی است. یکی از دشوارترین کارهایی که در روایات بر آن تاکید شده همین
است که «الاحسان الی من أساء الیک»(۴)
یعنی آن کسی که در حق تو بدی کرده تو در حقش احسان کن. طرف می گوید: خب
مستحق نیست. بله مگر ما مستحق این همه فیض خدای متعال هستیم؟ اگر خدای
متعال بخواهد با عدلش با ما رفتار کند که نباید چیزی به ما بدهد، باید
محروم مطلق باشیم. اما خدا در مقابل بدی های ما خوبی می کند. در دعای
ابوحمزه می فرماید: «خَیْرُکَ إِلَیْنَا
نَازِلٌ وَ شَرُّنَا إِلَیْکَ صَاعِدٌ وَ لَمْ یَزَلْ وَ لَا یَزَالُ
مَلَکٌ کَرِیمُ یَأْتِیکَ عَنَّا بِعَمَلٍ قَبِیحٍ فَلَا یَمْنَعُکَ ذَلِکَ
أَنْ تَحُوطَنَا بِنِعَمِکَ وَ تَتَفَضَّلَ عَلَیْنَا بِآلَائِک»(۵)
یعنی خدایا آنچه از طرف تو بر ما فرو می ریزد خیر توست و آنچه از طرف ما
به طرف تو بالا می آید بدی است و این طور بوده و این طور هم خواهد بود، تو
ملک کریمی را موکل کرده بودی که مراقب اعمال من باشد و آن ها را ثبت کند. احسان
و نگاه محبت آمیزی کردم، درهمی در راه تو دادم و نفسی برای تو کشیدم این
ها گم نشود و او ثبت کند، تو موجود کریمی را گذاشته ای که با کرامت هم
برخورد می کند.
لذا
در روایت داریم فرمود: ملکی که موکل محسنات شماست همین که نیت می کنید، می
نویسد. کریم یعنی نمی گوید حالا نیت کرده ولی عمل که نکرده پس ننویسم مثلا
نیت نماز شب کرده ببینیم نماز شب را می خواند یا نه؟ اگر واقعا سر شب که
می خواهد بخوابد نیت کند نه هوس، که نماز شب بخواند ثوابش را می نویسند؛
اگر بلند شد مضاعف می نویسند و اگر بلند نشد همان ثواب را پاک نمی کنند چون
مصمم بود ولی خواب ماند، این می شود ملک کریم.
حتی در روایت دارد ملکی
که موکل بدی هاست همین که شخص نیت می کند میخواهد، بنویسد اما ملک کریم به
او می گوید ننویس شاید گناه نکرد. حتی وقتی گناه هم می کنیم باز هم به او
می گوید تا هفت ساعت ننویس شاید توبه کند و بعد از آن ثبت می کند و نامه
عمل آلوده می شود والا اگر تا هفت ساعت کسی توبه کند نامه عملش پاک می شود.
ملک
کریم که موکل ماست و بنابر روایتی فرمانده آن ملک دیگر هم هست وقتی سراغ
تو می آید، نامه عملی می آورد که قبیح است و هیچ حسنه ای در آن نیست، نیت
خوبی هم نکرده است. این مانع تو نمی شود که ما را در احاطه نعمت های خودت
قرار بدهی و از عدل بگذری، اگر بخواهی به عدل عمل کنی چون که بدی آمده باید
مجازات کنی. با آلاء و نعمت های خودت به ما تفضل کن. وقتی خدای متعال این
چنین است، دوست دارد ما هم این گونه باشیم یعنی اگر کسی بدی کرد عفو کنیم و
بعد هم احسان کنیم.
معنای دوم برای مقام احسان بعد از بخشش ها
یک معنای لطیف تری هم دارد و آن عبارتست از این که اگر کسی به شما بدی کرد مثلا
فرزندی که در خانه نافرمانی می کند یا دوستی که وقتی با شما برخورد می کند
حرف ناروایی می زد و به شما غضب می کند لابد بیماری و عیب روحی دارد چون
اگر آدم سالم باشد که بیخودی به دیگران متعرض نمی شود، در این جا شما احسان
کنید و کاری کنید که عیبش رفع بشود. یعنی عفو این است که وقتی به شما چیزی
گفت سرتان را زیر بیندازید و بروید ولی احسان این است که به او بگویی آقا
چه گرفتاری داری؟ آن را حل کنید نه فقط گرفتاری ظاهری بلکه گرفتاری باطنی
او را هم حل کنید.
در مورد یکی از مراجع
بزرگ نجف نقل شده که شخصی آمده بود چیزی می خواست خب او هم چون سهم امام و
بیت المال بود و پول خودش نبود و همین طوری نمی توانست بدهد و باید برایش
واضح می شد که شخص نیازمند است. این بنده خدا هرچه گفت ایشان گفتند چشم
حالا نیست. تا این که اهانت تندی به ایشان کردند و ایشان بلافاصله گفت: به
او بدهید. گفتند: چرا؟ گفت: چون برایم اطمینان حاصل شد که نیازمند است، اگر
نیازمند نبود این گونه متعرض نمی شد.
این نمونه ای از «الاحسان الی من اساء الیک» می شود. احسان این است که طوری تدبیر کنیم که عیب او رفع بشود زیرا او مومن است و نباید با عیب از دنیا برود. این
که شخصی بیخودی پشت سر مومن غیبت می کند و وقتی به شما رسید غیبت کرده،
شما نگو او غیبت کرده من هم یک غیبت علیه او می کنم، معصیت که مجوز معصیت
نیست. در این جا کظم غیظ کن، عفو کن و بعد هم احسان کن یعنی کاری کن که عیب
او مرتفع بشود و پشت سر این و آن غیبت نکند.
دفع خطر به بهترین وجه؛ نمونه ای از احسان
در همین راستا در قرآن می فرماید: «ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِی بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ عَدَاوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِیٌّ حَمِیمٌ»(فصلت/۳۴)
وقتی می خواهی از خودت دفاع کنی و خطر را دفع کنی به بهترین وجه دفع کن
اگر این کار را کردی در این صورت آن کسی که با هم دشمنی داشتید دوست صمیمی
شما می شود. خب انسان به چند صورت می تواند دشمن را از خودش دور کند یکی
اینکه او از روی غضب به شما یک ضربه زد شما سه تا بزنی چون زورت بیشتر است،
او یکی زد شما پنج تا بزنی، او یک حرف زد شما پنج تا بزنی. دوم اینکه اگر
او یکی گفت شما هم یکی بگویی سوم اینکه او یکی گفت شما چیزی نگویی چهارم
اینکه او یکی گفت شما بگویید من می خواهم با اخلاقم طوری رفتار کنم که عیب
او رفع بشود و دیگر نه به من متعرض شود و نه به هیچ مومنی.
از
امام مجتبی علیه السلام نقل شده که شخص شامی به مدینه آمد و هرچه از دهانش
بیرون آمد به امام ع گفت. اصحاب خواستند متعرض شوند که امام فرمود با او
کاری نداشته باشید. بعد امام به او گفت: چه شده؟ اینجا تنهایی، مسافری؟
حضرت این گونه با او صحبت کرد بعد از این شخص شامی گفت: تا به حال احدی را
مثل امام دشمن نمی دانستم و اکنون هیچ کس را به اندازه ایشان دوست نمی
دارم. علت رفتار او تبلیغ غلط دشمنان از اهل بیت در شام بود به طوری که
وقتی حضرت علی ع در محراب شهید شدند آن ها گفتند مگر حضرت نماز هم می
خواندند.
در این جا امام خطر او را به بهترین وجه از
خودشان دفع کردند. حال اگر آدم این گونه خطر را از خودش دفع کند که دشمن
را دوست کند بهتر است یا این که او دشمن بماند و فقط الان خطرش را با قدرت
دفع کند و او کمین کند تا ضربه دیگری بزند؟ حتما دومی بهتر است. بعد قرآن
ادامه می دهدکه: «وَ مَا یُلَقَّاهَا إِلاَّ الَّذِینَ صَبَرُوا وَ مَا یُلَقَّاهَا إِلاَّ ذُو حَظٍّ عَظِیمٍ»(فصلت/۳۵) این
کار همه نیست فقط آنهایی که صابر و صاحب حظ عظیم هستند، می توانند این
طوری خطر و بدی ها را از خودشان دفع کنند که دشمن آن ها دوست صمیمی شود.
پس
در این آیات نورانی خدای متعال می فرماید متقین این گونه هستند و بهشت
برایشان مهیا شده است. بهشت با آن وسعت مغفرت الهی که انسان را از کرده
هایش پاک می کند. و البته اینها برای کسانی که اهل انفاق در سختی و راحتی
هستند و اهل کظم غیظ هستند و اهل عفو هستند و اهل احسان هستند آماده شده
است. و این احسان هم از همه آنها مهمتر است که «و اللّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ»
یعنی اینها را خدا دوست می دارد. این محبت از آن جنت سماوات و ارض برای
دوستان خداوند مهمتر است. یعنی به مقامی می رسند که خدا دوستشان می دارد. «السلام علیک یا اباعبدالله»
صوت سخنرانی
حجت الاسلام میرباقری- شب پنجم ماه رمضان- مشهدالرضا.mp۳ | دانلود فایل
****
صوت
دعای روز پنجم ماه مبارک رمضان
دعای روز پنجم ماه رمضان.mp۳ | دانلود فایل
بسم الله الرحمن الرحیم
اللهمّ
اجْعَلْنی فیهِ من المُسْتَغْفرینَ واجْعَلْنی فیهِ من عِبادَکَ
الصّالحینَ القانِتین واجْعَلْنی فیهِ من اوْلیائِکَ المُقَرّبینَ
بِرَأفَتِکَ یا ارْحَمَ الرّاحِمین.
خدایا
قرار بده در این روز از آمرزش جویان و قرار بده مرا در این روز از بندگان
شایسته و فرمانبردارت و قرار بده مرا در این روز از دوستان نزدیکت به
مهربانى خودت اى مهربان‌ترین مهربانان.
****
شرح دعای روز چهارم ماه مبارک رمضان از آیت الله مجتهدی
در این دعا می‌گوییم خدایا من را در این ماه رمضان جزو مستغفرین قرار بده، برای استغفار، باید شرایط استغفار را داشت. کسی که مال حرام خورده که با استغفار کارش درست نمی‌شود، باید برود و صاحبان مال را راضی کند.
با
مال حرام و رشوه و ربا رشد کرده‌ای، حال که توبه می‌کنی باید بروی سود ربا
را به صاحبان آن بازگردانی، غذای کم و حلال بخوری تا گوشت‌های تنت که با
مال حرام پرورش یافته‌اند، آب شوند.
کسی
که شب تا صبح پای کار حرام نشسته، باید شب‌ها احیاء نگهدارد و عبادت کند،
از جمله در شب ۱۵ شعبان که احتمالاً شب قدر است که تمام مقدورات ما در آن
نوشته می‌شود.
در سایه استغفار انسان به ۴ موهبت دست پیدا می‌کند
پس
«خدایا مرا از مستغفرین قرار بده» یعنی اینکه واقعاً استغفار کنم و اگر
مال حرامی دارم، آن را حلال کنم، به گناهی که قبلاً کردم فکر نکنم و از آن
لذت نبرم، حالا زبانی هم استغفار کنیم، خوب است، بعد از نماز مغرب هم ۷۰
بار استغفار وارد است.
«من اکثر الاستغفار»، کسی که زیاد استغفار کند، ۴ چیز به دست می‌آورد، «جعل الله له من کل همٍ و غمٍ فرجا»
اگر غم و غصه دارد، غم و غصه‌اش بیرون می‌آید، من هم دلم غصه‌دار می‌شود،
وقتی شیعیان عراق را می‌کشند، وقتی در فلسطین جنایت مرتکب می‌شوند، روایت
هم داریم وقتی یک شیعه در غرب عالم غصه‌دار می‌شود، یک شیعه هم در شرق عالم
محزون می‌شود.
آدم
گاهی اوقات بیخودی غم و غصه‌اش می‌شود، من گاهی همین طوری غصه‌ام
می‌گیرد، تسبیح را برمی‌دارم، استغفار می‌کنم و حالم خوب می‌شود.
نقش استغفار در دور شدن بلا از انسان
دوم «من کل خوفٍ امنا» گاهی اخبار ناخوشایند را می‌دهند. اگر
استغفار کنی، هیچ خبری نمی‌شود، یه نفر دشمن داری، تهدید کرده که امشب
ترورت می‌کنم، استغفار کنی، او را یکی دیگر ترور می‌کند و راحت می‌شوی، اگر
استغفار کرده‌ای از کسی نترس و فقط از خدا بترس.
سوم «من کل ضیقٍ مخرجا» صاحبخانه تو را جواب کرده؟ سفته‌هایت عقب افتاده؟ گرفتاری؟ اگر استغفار کنی همه اینها درست می‌شود.
حل مشکل ازدواج با ذکر استغفار!
اگر
در گرفتاری هستید، اگر مشکل ازدواج دارید، اگر منزل می‌خواهید، استغفار
کنید، خدا گره از کارهاتان باز می‌کند، اما باید شرایط استغفار را هم
مراعات کرد.
و چهارم اینکه «و رزقه من حیث لا یحتسب»
از جایی که گمان نداری استغفار کنی، می‌آید، همسفر خوب پیدا می‌کنی، یه زن
خوب گیرت می‌آید، برای نماز شب اگر استغفار کردی یک زن نماز شب‌خون گیرت
می‌آید و اگر استغفار نکنی یک زن بی‌نماز گیرت می‌آید.
رزق
همه‌اش پول نیست، در احادیث که آمده اگر این کار را بکنی رزقت زیاد
می‌شود، رزق معنوی رزق است، رفیق خوب رزق است، همسفر خوب هم رزق است، هر
وقت می‌خواهید مسافرت بروید، چند بار استغفار کنید تا یک همسفر خوب داشته
باشید.
«وَاجْعَلْنِی فِیهِ مِنْ عِبَادِکَ الصَّالِحِینَ الْقَانِتِینَ»
خدایا من را از بندگان شایسته خودت قرار بده، فرمانبردار تو باشم، اطاعت تو را کنم، خدا آدم فرمانبردار را دوست دارد.
کسانی که دوست نزدیک خداوند هستند
«وَاجْعَلْنِی فِیهِ مِنْ أَوْلِیائِکَ الْمُقَرَّبِینَن»
خدایا
من را از دوستان نزدیکت قرار بده، آیا خدا دوست نزدیک دارد؟ بله، بندگانی
هستند که آدم آنها در بهشت هم پیدا نمی‌کند، خطاب می‌شود که خدایا این دوست
ما کجاست؟ ندا می‌آید که در حضور و بهشت خدا رفته است.
بهشت
معمولی برای کسانی است که غذا و حوری می‌خواهند؛ اما آنها که خود خدا را
می‌خواهند و عبادت را برای خود خدا کردند و نه برای ترس از جهنم، آنها در
بهشت خدا وارد می‌شوند، آیه قرآن هم وجود دارد، «فادخلی فی عبادی و ادخلی
جنتی» از خدا بخواهیم که در آن بهشت قرار بگیریم، جنت فردوس، جنت عدل
جنت‌های متعدد وجود دارد ولی جنت خدا، عالی است.
«بِرَأْفَتِکَ یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ»
خدا به مهربانی خودت، دعاهای ما را مستحاب کن، این خدایی که رحمت از همه رحمت‌ها بیشتر است.
****
صوت: جزء خوانی قرآن کریم
تلاوت جزء پنجم قرآن کریم با صدای استاد پرهیزگار
متن قرآن کریم
برای مشاهده متن قرآن کریم اینجا را کلیک نمایید.
****
فیلم
آیت الله مجتهدی: هیچ خوفی بالاتر از«خوف مرگ» نیست
****
صوت/ مناجات با خدا و روضه خوانی
مناجات خوانی حاج منصور ارضی
شب پنجم ماه رمضان۹۳- مسجد ارک (۱).mp۳ | دانلود فایل
شب پنجم ماه رمضان۹۳- مسجد ارک (۲).mp۳ | دانلود فایل
شب پنجم ماه رمضان۹۳- مسجد ارک (۳).mp۳ | دانلود فایل
شب پنجم ماه رمضان۹۳- مسجد ارک (۴).mp۳ | دانلود فایل
شب پنجم ماه رمضان۹۳- مسجد ارک (۵).mp۳ | دانلود فایل
-------------------------------------------------------------
پی نوشت ها:
(۱) خطبه ۱ نهج البلاغه
(۲) سوره مبارکه آل عمران آیه ۱۶۴
(۳) نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: ۴۱۷
(۴) الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ۲، ص: ۱۰۷
(۵) مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج ۲، ص: ۵۸۶
